Wspominając radosnego księdza Ryszarda

23 stycznia 2019 roku. przed południem odbył się pogrzeb ks. Ryszarda Urbańskiego, salezjanina, misjonarza. Wzięło w nim udział ok. 40 salezjanów, głównie z Inspektorii Krakowskiej, pracujących w Polsce i na Ukrainie na czele z ich przełożónym ks. Inspektorem Adamem Parszywką, ale także dwóch przedstawicieli Salezjańskiego Ośrodka Misyjnego z Warszawy, ks. Jerzy Combik proboszcz parafii z Libidzy, miejscowości rodzinnej ks. Ryszarda i ks. dziekan Fryderyk Tarabuła. Drugą część sanktuarium Maryi Wspomożycielki Wiernych w Oświęcimiu zajęło ponad 60 osób świeckich, prócz znacznej części rodziny było to delegacja z parafii chrztu ks. Ryszarda z Kamyka i cześć pracowników Dzieła salezjańskiego w Oświęcimiu. Mszy żałobnej przewodniczył przełożony Inspektorii Krakowskiej ks. Adam Parszywka.

Poniżej możemy przeczytać krótkie wspomnienie o życiu księdza Ryszarda.

Ksiądz Ryszard Urbański urodził się 16 lipca 1936 roku w Kamyku jego dom rodzinny znajdował się w parafii Kamyk w Libidzy miejscowości leżącej w niedalekiej odległości od Kopca. Rodzice ks. Ryszarda Andrzej i Stanisława żyli głęboką wiarą choć w materialnie trudnych warunkach. W 1936 roku doczekali się syna Ryszarda, a w 1939 roku urodziła im się córka Danuta.

Po wybuchu II wojny światowej na przełomie 1942 i 1943 roku cała rodzina wraz z małymi dziećmi została wywieziona  na tzw. „roboty” do Niemiec w okolice obecnej Złotoryi. Po zakończeniu działań wojennych wrócili do rodzinnego domu, a ks. Ryszard rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Kamyku, w której osiągał dobre wyniki w nauce. W tym czasie zdradzał pierwsze oznaki powołania, według relacji jego młodszej siostry jednym z jego zajęć było budowanie ołtarzyków. Ostatecznie w 1952 roku podjął decyzje o wstąpieniu do salezjańskiego nowicjatu w Kopcu.

Z tego czasu takie świadectwo składa jego współnowicjusz ks. Bolesław Rozmus: „z czasu nowicjatu pamiętam mały epizod: o mało nie został z niego wydalony, ponieważ, po kryjomu, razem z Jozefem Irlikiem, uruchomili i wyprowadzili z garażu samochód ekonoma, ks. Franciszka Cyronia. Dyrektor nowicjatu, ks. Alojzy Gwóźdź, widząc w tym tylko młodzieńczą psotę, wyciszył sprawę i obaj, po latach zostali kapłanami. Myślę, ze Ryśkowi pozostał na cale życie jakiś uraz, bo nigdy nie zrobił prawa jazdy”. 

15 sierpnia 1953 nowicjusz Ryszard Urbański w Kopcu złożył swoje pierwsze śluby zakonne i na zawsze został związany z Towarzystwem Salezjańskim. Następnie w latach 1953-1955 podjął studia filozoficzno-pedagogiczne w studentacie w Krakowie na tzw. Łosiówce. W latach 1955-1958 kontynuować swoja formację na praktyce pedagogiczno – duszpasterskiej kolejno w: Oświęcimiu, Szczyrku, Krakowie i Przemyślu. W tym też czasie zdał państwową maturę. Po zakończeniu praktyki czyli tzw. asystencji wrócił na studia teologiczne (1958-1962) do Krakowa. Tam też 19 czerwca 1959 roku złożył śluby wieczyste, a 16 czerwca 1962 otrzymał święcenia kapłańskie.

Pierwszą placówką po ukończeniu studiów i przyjęciu święceń kapłańskich był Oświęcim, przez 3 lata (1962-1965) pracował w tutejszej szkole zawodowej jako nauczyciel zawodu.

Kolejny etap jego życia rozpoczął się w 1965 roku kiedy wspólnie z ks. Czesławem Diadią i Andrzejem Smarujem udał się na misje do Wenezueli. Tak to wydarzenie wspomina ks. Bolesław Rozmus: „Ówczesny dyrektor, ks. Stanisław Motyl, bardzo żałował wyjazdu księży, a zwłaszcza Ryszarda, ponieważ on był kompetentnym nauczycielem zawodu. Władze komunistyczne konsekwentnie odmawiały wydania im paszportów, aż tu nagle, po latach oczekiwania, wbrew wszelkiej nadziei,  paszporty otrzymali…  ku wielkiej rozpaczy dyrektora. Był rok 1965. Żegnaliśmy ich na dworcu w Katowicach. Później otrzymywałem od nich kartki pocztowe z miejsc na trasie którą jechali: Włochy, Francja, Hiszpania… Ostatnia europejska pocztówka doszła  z Teneryfy. Kiedy po ośmiu latach ja wraz z  koadiutorem Janem Krzysztofem podobną trasą, ale innym statkiem i przez Maderę, dopłynęliśmy do wenezuelskiego portu La Gauaira, byliśmy witani przez ks. Ryszarda i innych polskich kolegów”.

Ksiądz Ryszard prawie przez swoje 51 lat pracy w Wenezueli, przebywał w Caracas, pracując w Salezjańskiej Szkole Technicznej. Tam dał się poznać jako wspaniały pedagog, przyjaciel młodzieży i organizator. Szkoła w ciągu kilku lat stała się wzorcową szkołą techniczną w stolicy Wenezueli.

Ksiądz Ryszard wprowadzał nowe technologie, dbał o jakość zawodową i etyczną personelu, na początku sprowadził maszyny z ówczesnej Czechosłowacji, potem także z innych krajów

16 czerwca 1987 roku ks. Ryszard Urbański w Wenezuelskim Uniwersyteckim Instytucie Doskonalenia Zawodowego Nauczycieli ukończył studia uniwersyteckie z mechaniki uwieńczone tytułem nauczyciela z prawem do nauczania w szkole średniej, a 24 czerwca 1997 roku ukończył studia pedagogiczne na  Katolickim Uniwersytecie Adres Bella w Caracas w Wenezueli.

W dobrych czasach w Wenezueli pracowało siedemnastu Polaków Salezjanów rozproszonych po całym terytorium państwa. Ksiądz Ryszard był duszą i ośrodkiem jedności dla nich wszystkich. Oprócz tego był duszpasterzem Polskiej Misji Katolickiej w Wenezueli. Jemu przypadło w udziale zorganizowanie uroczystości 1000-lecia  Chrztu Polski oraz spotkań Polaków i spokrewnionych nacji czyli: Litwy, Ukrainy, Słowacji i Czech z papieżem Janem Pawłem II podczas wizyt w 1985 i 1996 roku.

O tym kim był ks. Ryszard dla Salezjanów wenezuelskich, mogą świadczyć niektóre wiadomości przesłane na ręce ks. Bolesława Rozmusa po otrzymaniu wiadomości o jego śmierci.

Długoletni wikariusz inspektorialny i sekretarz, ks. José Godoy, napisał: „Żegnając kochanego ks. Ryszarda, w jego osobie chce podziękować całej ekipie Salazjanów-Polaków, którzy zostawili swoje rodziny i swoją ojczyznę, żeby przybyć do Wenezueli, by pomóc nam wspólnie budować Inspektorię, którą dziś mamy. Z ks. Ryszardem, w tej samej wspólnocie, dzieliliśmy ostatni etap jego pobytu w Wenezueli. Czułem jego wielki ból z powodu opuszczenia naszej wenezuelskiej inspektorii. Był on wzorem współbrata całkowicie oddanego sprawie salezjańskiej”.

Ksiądz Nelson Rodriguez, dyrektor ze wspólnoty w której pracował ks. Ryszard zaświadcza: „Silny, ale przypadło mu w udziale dużo cierpieć w ostatnich latach.  Prawdziwy mąż boleści: przeszedł kilka ciężkich operacji, wiele miesięcy przeleżał w klinice,  w szpitalach, przez rok musiał jeść leżąc na jednym boku, żeby uniknąć zadławienia. Ale zawsze uśmiechnięty i cierpliwy. Wielkie cierpienia są nieme”.

Biskup Raúl Biord, salezjanin napisał: Ksiądz Ryszard, wielki przyjaciel i wspaniały salezjanin”, a inny biskup salezjański, Jonny Reyes dodaje: „Dzięki Ci Panie, za życie i przykład ks. Ryszarda. Niech lata jego siewu w Wenezueli przyniosą owoce w byłych jego wychowankach”. Superlatywy takie jak: „wspaniały salezjanin”, „oddany duszą i sercem młodzieży”, „niezrównany pedagog”, „piękne lata przeżyłem u jego boku”, „najlepszy przyjaciel”… powtarzają się bez przerwy w wiadomościach, które docierają z Wenezueli.

Ksiądz inspektor w czasie homilii po zacytowaniu powyższych świadectw powiedział: „To nic innego jak podsumowanie dobrego życia.  Życia oddanego Chrystusowi, Kościołowi i Zgromadzeniu”.

Ksiądz Ryszard za swoją pracę został odznaczony przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ilekroć przebywał w Polsce z radością spotykała się ze znajomymi z czasów szkolnych, ale także bardzo chętnie gromadził młodzież oratoryjną, by przy ognisku czy na innym spotkaniu dzielić się doświadczeniami, radować życiem i opowiadać o misjach. Na wydrukowanej pamiątkowej karcie z jubileuszu 50-lecia święceń kapłańskich, która miał ze sobą po powrocie z Wenezueli można przeczytać wiele pożegnanych, ciepłych, życzliwych wpisów.

26 kwietnia 2017 roku ks. Ryszard jeszcze bardzo schorowany, po przejściu wcześniej kilku operacji wrócił do Polski i ponownie jak na początku swojej drogi zamieszkał w Oświęcimiu. Przez kolejne tygodnie i miesiące poddany chorobie zachowywał wielką pogodę ducha i radość.  Na tyle na ile pozwalała mu kondycja fizyczna utrzymywał kontakt ze współbraćmi, cieszył się każdym zaproszeniem na kawę, nie stronił od żartowania na różne tematy, pozwalał także żartować z siebie. Był bardzo często odwiedzany przez rodzinę mieszkającą w różnych częściach kraju.

Początkowo sprawował niedzielną eucharystię w sanktuarium, a codzienną w pokoju, często była to msza celebrowana razem z najmłodszymi współbraćmi we wspólnocie asystentami. Razem ze swoimi opiekunami, głównie ks. Markiem Ruskiem i br. Sebastianem Wiśniewskim odmawiał różaniec i inne modlitwy. Od rozpoczęcia roku szkolnego we wrześniu 2017 roku rzadziej samodzielnie wychodził z pokoju, choć mimo to wielu chłopców w internacie posługiwało się jego charakterystycznie wypowiadanym „si” i „hola”.

Wreszcie przyszedł jeszcze trudniejszy czas w 2018 roku od listopadowego pogorszenia stanu zdrowia i pobytu w szpitalu, praktycznie nie mógł wychodzić z łóżka. Nie potrafił już koncelebrować mszy świętej, a jedynie w niej uczestniczył lub przyjmował komunie świętą. Pod koniec życia, gasnąc, jego służba została zamieniona na cierpienie. Widzieliśmy czasami grymas bólu na jego twarzy, ale za każdym razem na pytanie: boli coś księdza odpowiadał: „nie”.

Odszedł od nas spokojnie, kilka minut po godz. 11 w niedziele 20 stycznia w obecności kl. Dominika asystenta – chyba jak zawsze czuł się dobrze z młodymi. Dwie godziny wcześniej  ks. Piotr udzielił mu namaszczenia chorych i komunii świętej.

Salezjanie modlą się codziennie: „Spraw, Maryjo Wspomożycielko, by nasza służba Bogu była wierna i wspaniałomyślna aż do śmierci”. Ksiądz Ryszard odszedł wiernie i wspaniałomyślnie służąc Bogu.  Niech Maryja Wspomożenie Wiernych  pozwoli mu osiągnąć radość pełnego zjednoczenia się z Bogiem w Domu Ojca.

Dariusz Bartocha sdb
Bolesław Rozmus sdb
Foto: ko. Wojciech Zięcina sdb

Studniówka 2019

Noc z 12 na 13 stycznia 2019 roku na pewno zapisze się na długo w pamięci tegorocznych maturzystów. W dworku „Eureka” w Czechowicach-Dziedzicach od godziny 19 rozbrzmiewał polonez, a na parkiecie pojawiały się kolejne klasy, by zaprezentować misternie przemyślane i ćwiczone od wielu tygodni układy „chodzonego”.

Studniówka to nie tylko czas zabawy i chwilowego zapomnienia o zbliżającym się egzaminie dojrzałości. Jest to także czas podziękowania nauczycielom, którzy w ciągu trzech lat wkładają wiele wysiłku w rzetelne przygotowanie uczniów do matury. Podziękowania złożono również na ręce rodziców, dzięki którym studniówka została tak perfekcyjnie przygotowana. Po uroczystym polonezie oraz rozdaniu kwiatów nastąpiło oficjalne rozpoczęcie balu. Słówko do uczniów skierował ksiądz inspektor Adam Parszywka oraz dyrektor szkoły ks. Mirosław Gajda, życząc młodym udanej zabawy i sukcesów na maturze – pierwszym z ważnych egzaminów w życiu.

Przez cały wieczór parkiet ani razu nie był pusty. Orkiestra swoją energią zachęcała do zabawy, a była to prawdopodobnie ostatnia taka okazja przed ciężką pracą w kolejnym semestrze. Wspólne zdjęcia wykonane czy to przez fotografów, czy w fotobudce niewątpliwie będą stanowić miłą pamiątkę z tej imprezy. Bawili się nie tylko uczniowie i osoby towarzyszące, ale także nauczyciele oraz wychowawcy, którzy byli z nami do samego rana. Było to niepowtarzalne wydarzenie, które będziemy wspominać latami. Oby tradycja organizacji balu studniówkowego nigdy nie wygasła.

Alicja Stężowska
Foto: ks. Paweł Gacek

Bożonarodzeniowy Dzień Wspólnoty

Dziś, tj. 21 grudnia 2018 r. odbyła się najbardziej sympatyczna uroczystość w całym roku szkolnym, czyli bożonarodzeniowy Dzień Wspólnoty. Cała szkoła już na początku Adwentu została przystrojona w kolorowe światełka, żywe choinki i uśmiech uczniów oraz nauczycieli, a dziś miała miejsce kulminacja świątecznej radości. Elegancko ubrani uczniowie mieli okazję spotkać się z nauczycielkami w pięknych sukienkach i nauczycielami w odświętnych garniturach. Na spotkaniach opłatkowych w klasach zapanowała cudowna atmosfera wzajemnej, szczerej życzliwości. Każdy miał okazję usłyszeć dobre słowo prosto z serca od przyjaciela z ławki. Mieliśmy też możliwość powiedzieć wychowawcom, jak wiele dla nas znaczą i jak wdzięczni im jesteśmy, oraz docenić każdego klasowego kolegę czy koleżankę, życząc im wszystkiego, co najlepsze.

Następnie wszyscy udaliśmy się do sali teatralnej, gdzie przywitała nas nieśmiertelna orkiestra Sokoły. Młodzi muzycy pomimo nieobecności kapelmistrza postanowili uświetnić tę ważną uroczystość. Tradycyjną akademię przygotowały klasy 1Lc, 3Gb oraz 1tps z panią mgr Anią Pitry, panią mgr Agnieszką Krawczyk oraz panem mgr. Bogusławem Piwowarczykiem na czele. Uczniowie zadali sobie wiele trudu, aby przypomnieć nam historię Ebenezera Scrooge’a zawartą w „Opowieści wigilijnej”. Młodzi aktorzy przez dwa tygodnie spędzali po kilka godzin na próbach w sali teatralnej. Warto zwrócić uwagę na to, że każdy element akademii, wraz z obsługą światła i nagłośnienia, został przygotowany przez uczniów i uczennice (!) tych klas. Po opadnięciu kurtyny ks. dyrektor Mirosław Gajda, przedstawiciele Rady Rodziców oraz Samorządu Szkolnego złożyli nam ze sceny piękne bożonarodzeniowe życzenia.

Uwieńczeniem tegorocznego Dnia Wspólnoty była wspólna Eucharystia w Sanktuarium MBWW – najpiękniejszy moment tego dnia. Liturgii przewodniczył ks. dyrektor Dariusz Bartocha, który skierował też do nas Słowo Boże. W homilii odniósł się między innymi do życzeń księdza Gajdy, przypominając je nam i dając głębszy im wydźwięk, ponieważ zostały wypowiedziane z ust celebransa, czyli alter Christos. Księża dyrektorzy razem przedstawili nam to, jak ważne jest dla nas narodzenie Boga i jak wiele Jezus chce nam dać przez te Święta.

Eucharystię uświetniła liczna Służba Liturgiczna, która zadbała o wyjątkowość tej mszy, oraz zespół Projekt Fausystem, który zajął się oprawą muzyczną, zachęcając wielu uczniów do wspólnego śpiewu. Wyjątkowa była także modlitwa wiernych poprowadzona przez uczennice liceum oraz świetnie przygotowana procesja z darami. Dobrze, że w tak wyjątkowej szkole, jak nasza liturgia zawsze jest wyjątkowa.

Na sam koniec cała wspólnota szkoły złożyła ks. Dariuszowi Bartosze najszczersze życzenia z okazji jego imienin oraz zadedykowała mu utwór ulubionego zespołu, czyli „Wszystko ma swój czas” wykonany przez Karolinę Jonkisz.

Po tak wielu wrażeniach uczniowie i nauczyciele z sercami pełnymi miłości wyruszyli do domów na wyczekiwaną przez wszystkich przerwę świąteczną.

Wojciech Kościelniak
Foto: ks.Paweł Gacek sdb

Poszłam na DNO

Jak na DNO to tylko do Oratorium ;-). Czyli o spontanicznym wolontariacie słów kilka
Pytana, czy zamierzam się wybrać na Dobrą Noc Oratoryjną, odpowiadałam: nie, to nie dla mnie, nie interesuje mnie to, nie będę się tam dobrze czuła. Jestem za stara, będę za bardzo zmęczona, nie chcę iść sama, na nic się tam nie przydam. Do pewnego stopnia nie ma w tych wytłumaczeniach nic podejrzanego; były prawdziwe, bo rzeczywiście czułam się właśnie w taki sposób. Zapierałam się rękami i nogami, żeby przypadkiem się nie złamać i nie zmienić zdania, jednak – jak to się często w życiu zdarza – Pan Bóg miał dla mnie zupełnie inny plan.

On, niczym tajny agent, ukrył się pod pseudonimem Przypadek. Bo właśnie niby przez przypadek znalazłam się w Oratorium w niedzielę poprzedzającą DNO, kiedy osoby odpowiedzialne za jego organizację właśnie rozpoczynały spotkanie. Zaczęło się od niezobowiązującej herbatki; skończyło zaś na tym, że poznałam od podszewki cały plan gry terenowej, a przy okazji różne inne elementy całego wydarzenia, którymi trzeba się było jeszcze zająć. Ogrom pracy, który czekał na wolontariuszy, wydawał mi się niemożliwy do pokonania. Do zrobienie było dosłownie wszystko, a czasu – niecały tydzień. Wtedy właśnie zdecydowałam, że muszę przyjść i włączyć się w to dzieło, choćbym miała robić najmniej ważną rzecz ze wszystkich dostępnych ról.

Również w tym moje postanowienia minęły się z rzeczywistością. Przygotowania do Dobrej Nocy Oratoryjnej okazały się żywiołową mieszanką zaginionych rekwizytów, spontanicznych modyfikacji planu i szukania siebie nawzajem na ogromnych przestrzeniach zakładu salezjańskiego. Nie zdarzył się moment, żeby nie było nic do roboty, ale równocześnie wszystko zostało wykonane na czas. Choć w ferworze pracy pojawiały się kłopoty i nieporozumienia, nie towarzyszyły im żadne kłótnie. Wręcz przeciwnie, ekipa wolontariuszy bawiła się doskonale, wykonując przy tym swoje zadania sprawnie niczym dobrze naoliwiona maszyna. Osoby, które do tej pory nawet się nie znały lub nie miały okazji ze sobą porozmawiać, a także starzy znajomi i przyjaciele stali się wspólnotą – i jest to wspólnota, z przynależności do której jestem dumna. Nikt nie zaprzeczyłby, że żadnego z nas nie mogło tam zabraknąć, a z Bożą pomocą udało się nam dokonać czegoś wspaniałego.

Najlepszą nagrodą za ciężką pracę są jej efekty, a dla nas były one widoczne praktycznie natychmiast. Zaczynając od zaangażowania młodzieży w odkrywanie oratoryjnych wspólnot, na ich niespożytej energii w tańcu oraz w zdobywaniu punktów gry terenowej kończąc, każda minuta Dobrej Nocy Oratoryjnej przysparzała wciąż i wciąż kolejnych powodów do radości. Rano, kiedy po rozdaniu nagród i wspólnej modlitwie zakończyliśmy całe wydarzenie, wcale nie chciało się wracać do domu. Patrząc z perspektywy czasu, widzę wiele Bożego działania podczas tamtej nocy i nie pozostaje mi nic innego, jak tylko cieszyć się, że mogłam być częścią czegoś tak wspaniałego… no i oczywiście, wybrać się na kolejne DNO.

Ewa
Foto: Małgorzata Dziewa

Internat w bibliotece

Książki pełnią ważną funkcję w naszym życiu, a kto czyta, żyje wielokrotnie. Wychowankowie internatu mieli okazje poznać, jak funkcjonuje biblioteka miejska w Oświęcimiu. Było to dla nas wielkie przeżycie, wycieczka dała nam dużo radości i wspaniałych doznań. ”Wehikułem wiedzy” wybraliśmy się w podróż, która zaprowadziła nas w świat książek. Nasi wychowawcy znaleźli swoje połówki pomarańczy. Obejrzeliśmy wszystkie zakątki biblioteki, na pewno do nich wrócimy. To wyjątkowe spotkanie dostarczyło nam wiele wzruszeń i dało ogromną wiedzę i zachęciło nas do odwiedzania miejskiej biblioteki.

Dawid Czapla

Targi Poznańskie DREMA 2018

Międzynarodowe Targi Maszyn i Narzędzi dla Przemysłu Drzewnego i Meblarskiego – DREMA 2018. Wyobraźmy sobie ogromną monstrualna przestrzeń w postaci hali. Pójdźmy nawet dalej i spróbujmy umiejscowić ją w Poznaniu. Tak – to zdarzyło się naprawdę w terminie od 11 września do 14 września 2018 r. W tym właśnie czasie w Poznaniu odbyły się Międzynarodowe Targi Maszyn i Narzędzi dla Przemysłu Drzewnego i Meblarskiego – DREMA 2018. Grupa chłopaków w składzie: Bartosz Chrapczyński (2mst), Gazurek Mateusz (2mst), Maj Szymon (2mst), Zając Szymon (3mst), Pająk Wojciech (3mst) oraz Kopijasz Dominik (3td) wraz z opiekunami Panem Franciszkiem Synowcem i Panem Bogdanem Zygmuntem otrzymali możliwość wzięcia w nich udziału i z całą pewnością było to dla nich wszystkich niebagatelne przeżycie. Nie zabrakło tam również Dyrektora Zakładu ks. Dariusza Bartochy, który przez dwa dni towarzyszył tym ośmiu wspaniałym w działaniach, a przy tym wspierał ich duchowo. Pojawia się kluczowe pytanie, w jaki sposób powyższa grupa znalazła się właśnie tam na miejscu i jaka była ich rola. Podczas jednego z konkursów „Sprawny w Zawodzie” odbywającego się u nas w szkole przyszli organizatorzy Targów w Poznaniu nie potrafili ukryć wielkiego uznania dla kunsztu uczniów naszej szkoły. Pojawiła się zatem myśl, aby chłopaki ze swoimi umiejętnościami zaprezentowali się właśnie w tym miejscu. Najprościej rzecz biorąc, konkurs ten zainspirował organizatorów tych targów do tego, aby zaprosić uczniów naszej szkoły do Strefy Wiedzy, która była jednym z elementów targów i punktu programu DREMA 2018. Stąd Ci najzdolniejsi mieli okazję pokazać swoje umiejętności na żywo, wykonując drewniane ule dla pszczół do przyszkolnej pasieki oraz montując domek dla dzieci ze zjeżdżalnią, dzieląc się w ten sposób swoją wiedzą i umiejętnościami z uczestnikami targów Na opisywanych stoiskach nasi uczniowie montowali również budy dla psów, z materiałów udostępnionych przez organizatorów targów. Chwyta za serce fakt, że wykonane przez chłopców budy podarowane zostaną na rzecz nowopowstającego schroniska nadzorowanego przez Ogólnopolską Fundację NaszeZoo.pl. Nie do opisania jest jednak bogate doświadczenie oraz inspiracje, które chłopcy mogli nabyć przez tych kilka dni pobytu. Dzięki obecności tej wspaniałej ekipy reprezentującej naszą szkołę – uczestnicy targów zyskali szansę zapoznania się nie tylko z możliwościami i kierunkami kształcenia inżynierskiego Wydziału Technologii Drewna Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, ale i z naszą ofertą edukacyjną.

Foto: Dariusz Bartocha sdb

Rozpoczęcie roku formacyjnego

W sobotę 8 września schola oraz lektorzy i ministranci naszej parafii wzięli udział w inauguracji roku formacyjnego w żywieckim amfiteatrze. Był to dzień szczególny, ponieważ zostaliśmy zaproszeni na specjalne wydarzenie – urodziny Matki Bożej.

Głównym punktem naszego spotkania była Msza Święta, której przewodniczył ks. bp Roman Pindel. Podczas homilii ksiądz biskup zachęcał nas, abyśmy w tym roku pełni młodzieńczego entuzjazmu i zaangażowania jeszcze bardziej dokładali starań, by należeć do Mega Rodziny- Bożej!

Po wspólnej modlitwie nadszedł czas agapy, a po nim odbył się koncert ewangelizacyjny.

Z radością i pośród kropel deszczu przeszliśmy na rynek miasta na lody. Tam też zapisaliśmy ten wspaniały dzień na wspólnym zdjęciu.

Niech ten czas modlitwy zaowocuje w naszej posłudze dla dobra parafii.

S. Felicyta

Poznajemy się w internacie

„Mimozami jesień się zaczyna” – te słowa piosenki były z nami w ten piękny, słoneczny dzień. W internacie Zespołu Szkól Zawodowych Towarzystwa Salezjańskiego w Oświęcimiu, odbyło się ognisko integracyjne. Grillowanie rozpoczęliśmy licznymi rozgrywkami sportowymi. Brat Wojciech z wielkim zaangażowaniem przygotował posiłek dla głodnych internistów. Mieliśmy okazje bliżej poznać naszego nowego dyrektora szkoły ks. Mirosława Gajdę, który poprowadził z nami modlitwy i wygłosił do nas słówko wieczorne. Nasze spotkanie dało nam dużo radości i siły do rozpoczynającego się roku szkolnego. „Lecą z drzewa złote kasztany” a my szykujemy się do zwycięskiej walki w zdobywaniu sukcesów.

Paweł Wasyl

Ponownie, zaczynamy

Wczoraj minęło, zaczynamy na nowo. „Rozpocznijmy daleką drogę…niepewną tego, co przyniesie…, będącą wyzwaniem, ale zapewne niezwykłą w samej sobie…”, „Jesteście piękni, gdyż pięknymi są ludzie, z którymi chce się przebywać…, do których chce się zawsze wracać….”. Obie te myśli stały się przewodnimi podczas dzisiejszej mszy świętej rozpoczynającej nowy rok szkolny i zapewne znajdą na długo miejsce w naszych sercach. Pierwsza myśl padła z ust Księdza Dyrektora Zakładu Dariusza Bartochy a autorem drugiej jest Ksiądz Inspektor Adam Parszywka. Ta pierwsza mówi o nowej rzeczywistości, o tym jakie mamy wobec niej oczekiwania i ile w nas siły, żeby podjąć wyzwanie przeżycia czegoś nowego. Druga nawiązywała do tego, że ta szkoła to ludzie…piękni ludzie, którzy tworzą atmosferę i sprawiają, że każdy chce tutaj wracać, bo na nasz widok rozświetlają się źrenice…

Znaczącym elementem podczas uroczystości było również przywitanie nowych osób, które od dziś stają się częścią nie tylko Zakładu Salezjańskiego, ale przede wszystkim naszej społeczności. Przywitaliśmy: nowego Dyrektora Szkoły – księdza Mirosława Gajdę, wicedyrektora szkoły ds. ekonomicznych księdza Bogusława Zawadę, wychowawcę w internacie oraz pracownika administracji wspólnoty, szkoły i internatu w jednej osobie ko. Sebastiana Wiśniewskiego oraz kleryków: Dominika i Pawła. Ksiądz Mirosław – nowy Dyrektor Szkoły wspomniał o wielkim sentymencie do Oświęcimia, który pielęgnował przez 9 lat nieobecności tutaj i zapewnił nas o wielkiej radości w związku z powrotem. Bardzo krzepiącymi dla młodzieży były słowa „zamierzam być dyrektorem dla młodzieży, a nie dyrektorem za biurkiem”.

Po uroczystej mszy świętej do Nowego Kościoła udały się wraz z wychowawcami klasy pierwsze. Ksiądz Dyrektor Mirosław Gajda dodał im otuchy, zapewniając, iż gratuluje im trafnego i najlepszego wyboru, jakiego można było dokonać, dzięki czemu są teraz pośród nas. Pełni nadziei i wiary w dobro, którego tutaj doświadczymy, udaliśmy się do domów, by jutro z nową energią powrócić i zacząć… dać się ponieść nowej rzeczywistości.

Jolanta Okarmus
Foto: ks. Paweł Gacek sdb

Wakacje ze świętymi

Radość, wypoczynek, wartości. Salezjanie z parafii pw. Maryi Wspomożycielki w Oświęcimiu zorganizowali 12-dniowy odpoczynek wakacyjny dla dziewcząt ze scholi parafialnej i ministrantów w nadmorskiej miejscowości Rewal, który rozpoczął się 1 lipca.

Towarzyszyły im osoby konsekrowane, siostry i księża, a także osoby świeckie; szczególne podziękowanie należy się tutaj paniom: Magdzie Mirczak, Joli Nycz i Marcie Legierskiej. S. Felicyta Różańska CMBB i ks. Marian Gruszczyk SDB w ten sposób relacjonują ten czas wakacyjny: „Każdego dnia towarzyszyła nam postać świętego, którego poznawaliśmy podczas spotkań w grupie i podczas kolonii staraliśmy się naśladować. Ubogaceni pięknem życia poznanych świętych, chcemy się do nich upodabniać, aby być jeszcze bliżej naszego Mistrza – Jezusa Chrystusa. Okazją do tego była też wspólna Eucharystia, najważniejszy punkt każdego dnia i źródło duchowej siły dla nas. W kolejnych dniach wszystkie grupy miały okazję animacji liturgii Słowa, pełniąc tym samym jeden ze swoich kolonijnych dyżurów. Korzystając ze słonecznej pogody często chodziliśmy nad morze. Raz część kolonistów poświęciła swój sen i wybrała się na wschód słońca, aby podziwiać piękno, jakie daje nam nasz Stwórca. Natomiast nie było problemu, żeby wszyscy uczestnicy zobaczyli zachód słońca. Był to dobry moment na grupowe fotki z wakacji. Częste spacery nad morze zaprowadziły nas do wsi Trzęsacz, którą wielu z nas z sentymentem wspomina… Zwiedziliśmy też Bałtycki Park Dinozaurów & Safari we Wrzosowie, gdzie mogliśmy zobaczyć przeróżne eksponaty nieżyjących już i egzotycznych zwierząt. Swoją energię i twórczość dzieciaki wykazywały podczas wspólnych zabaw, które często nam towarzyszyły. Wśród nich był też konkurs z cyklu „Mam talent”, podczas którego uczestnicy zaprezentowali swoje talenty poprzez śpiew, grę na gitarze, taniec, recytację wiersza, rysunek czy literackie próby. Dla wielu ministrantów i scholanek ulubionym punktem dnia było oglądanie wartościowego filmu, czyli tzw. kino kolonijne”.

foto: ks. Ryszard Szymeczko sdb